Afscheid nemen bestaat niet

Tere!

Zondagochtend was het dan eindelijk zo ver: ik ging vertrekken! Zaterdag was een hele emotionele dag. Ik moest om de haverklap huilen, heb Guus misschien wel 1000 keer geknuffeld, en mama, papa en Joey nog net iets vaker. Slapen is dus ook niet echt meer gelukt, alhoewel ik daar met reizen zelf niet heel veel last van heb gehad. Ik ben oprecht een beetje trots op mijn lichaam, 6 uur slaap in twee nachten en dan nog normal kunnen functioneren. Mijn reis naar Tartu is gelukkig ook helemaal goed verlopen, op een klein dingetje na, maar daarover later meer.

Want, de grootste verrassing vertoonde zich op het vliegveld. Ik wist dat Judith en Jolene mee zouden komen naar Düsseldorf, maar Sarah (!) had gezegd dat ze het niet zou redden in verband met werken. Prima, heel jammer, maar niks aan te doen. We hadden om 03.00u bij Mia en Ben afgesproken, want Mia – mijn tante, voor degenen die dat niet weten – zou ook mee komen. Zo gezegd zo gedaan, achter elkaar aanrijden naar het vliegveld, het grote geluk bleek echter, dat ik niet meer uit de auto gekomen ben bij Mia voor de deur, en ik Jolene even snel gebeld had, om te zeggen dat ze maar gewoon achter ons aan moesten rijden, omdat het zo regende. Vlak voor het vliegveld raakten we elkaar kwijt, wat alleen nog maar beter uitpakte, want wie kwam er opeens de vertrekhal binnengehuppeld, met Jolene en Juu!? Saar!

Na een kop koffie, mijn baggage inchecken en nog een keer vragen of hij zou worden doorgelabeld naar Tallinn, en nog wat slenteren, was het dan toch zover. Ik moest afscheid gaan nemen. Ja, dat valt zwaar. Voor iedereen die dit nog wil gaan doen, afscheid nemen is vervelend, ik heb dan ook tot achter de security check gehuild. Vlak voor vertrek had van Juu, Jolene en Saar nog een fotoalbum en een reisdagboekje gekregen, met de mededeling dat ik in het vliegtuig maar moest lezen wat erin stond. Maar, jullie kennen me, ik ben daar te nieuwsgierig voor, en heb tijdens het wachten al gekeken. Lieverds, bij deze, ontzettend bedankt voor de lieve woorden, leuke foto’s en de liter tranen die dat veroorzaakte, volgens mij is mijn tranenvoorraad op. Heel stom, maar toen ik in het vliegtuig naar Kopenhagen zat, wist ik wel dat het goed zat.

Vervolgens ben ik naar Kopenhagen gevlogen, wat prima ging en ook echt een fijne vlucht was. Ik zat bij de nooduitgang, dus lekker veel beenruimte en er zat ook nog niemand naast me. Mijn vlucht vanuit Kopenhagen naar Tallinn was echter iets minder … Wat bleek, ik ging vliegen met een ouderwets propellervliegtuigje! Achja, zal wel meevallen dacht ik zo. Opstijgen en vliegen, dat is allemaal prima, maar wat heb ik me tijdens het dalen en landen misselijk gevoeld, Huub is nog net niet langs gekomen. Toen ik Tallinn landde, had ik echt na 5 minuten mijn baggage al! Het vliegveld hier is ook niet extreem groot, en het was op dit moment ook echt niet druk. Een van dingen waarvan ik niet zo goed wist hoe en wat, was doorreizen naar Tartu. Ik kon namelijk of een bus nemen vanuit het vliegveld, een bus nemen vanuit Tallinn-centrum of een trein nemen vanuit Tallinn-centrum. Het is de bus vanaf het vliegveld geworden. Ik ben hier om 12:45u geland, en zat letterlijk om 13:10u in de bus naar Tartu. De busreis was echt heel fijn. Voor het eerst heb ik gezien hoe vooruitstrevend Estland wil zijn in techniek, en dan voornamelijk binnen de telecommunicatie. De bus had namelijk gratis wifi – net zoals het vliegveld in Tallinn – en voor iedereen een apart entertainment schermpje, waar je zelf je films op kon kiezen, en dat alles voor de schamele prijs van €9,-: NS en Veolia eat your heart out! Oh, en ze waren nog op tijd ook ;).
Om half 4 kwam ik hier aan, volgende stap: naar mijn kamer komen. Het kaartlezen heb ik mezelf maar bespaard, ik heb het maar gewoon gevraagd en met wat hulp van een heel aardig meisje, die me zelfs nog naar het gebouw toe wilde brengen, ben in een keer goed gelopen *3 werf hoezeeee!* Wat echter wel een hele klus was, was mijn gebouw inkomen, er is geen vooringang, want ze zijn de boel nog aan het renoveren tot 31-8! Ik heb misschien wel vier rondjes gemaakt om te kijken waar ik naar binnen moest. Toen kwam er een Estse mevrouw aanlopen, een jaar of 60. Ze vroeg me iets, maar ik heb geen idee wat, want ik spreek geen woord Ests. Toen ik stamelde: ‘I’m really sorry, but I don’t speak Estonian …’, zei ze: ‘aaaah! Student?’, ik knikte en ze wees me de weg met veel grote handgebaren.

Na het ophalen van mijn sleutels, viel het me op dat het ontzettend rustig is in ons gebouw. Iedereen is namelijk nog met vakantie! Er waren dus ook geen flatgenootjes om kennis mee te maken, wat wel een vreemde gewaarwording is. Toen voelde ik me ook opeens heel zielig, klein en alleen. Mijn kamer is namelijk helemaal kaal, met grijze muren en een grijze vloer. Je raadt het al, na ongeveer 6 uur slaap op 2 nachten en een reis van 12 uur, werd dit me even teveel, ik ben toch maar gaan uitpakken. Ik moet zeggen, nu een van de twee bedden gemaakt is, ik de lieve kaarten en vele foto’s heb neergezet, en mijn kleren in de kast liggen, is het al een heel stuk beter. Strakjes zitten we hier met zijn zessen, en ik heb het gevoel dat het allemaal wel goed gaat komen.

De supermarkt ligt letterlijk naast mijn flat, en ik kan dan ook mededelen dat ik mijn eerste boodschappentrip in een Estste supermarkt overleefd heb!

Head aega!